De huidige bewoners Hans van Hall en Lut Lemmens koesteren dit inmiddels meer dan 450 jaar oude huis alweer meer dan 40 jaar op zijn huidige plek in Banholt, terwijl het oorspronkelijk aan de Stiegel in Eijsden stond.

Het is een van de oudste bewaarde vakwerkhuizen op het Zuid-Limburgse platteland, vlak naast een gerestaureerd landarbeidershuisje dat als B&B wordt gebruikt.

Houten skelet
Vakwerkhuizen geven extra charme aan het Zuid-Limburgse heuvelland. Ooit waren er heel veel van. Tot ruim twee eeuwen geleden golden vakwerkhuizen als roerend goed. Het waren een soort bouwpakketten die je met de nodige moeite kon verplaatsen.

De geldswaarde zat hem in het houten skelet, want de vakvulling van takken en leem lag immers voor het oprapen. Vroegere eigenaren demonteerden hun huis soms en bouwden het enkele dorpen verderop weer op. Maar dat was vroeger!

Vakwerkhuis verrezen
Heel soms gebeurt zoiets ook nog in onze tijd. In 1980 is aan de Bergstraat 16 in Banholt een zestiende-eeuws vakwerkhuis verrezen.

Ene Peter Lins Frambachs liet het rond 1563 bouwen aan de Stiegel in Eijsden, tien kilometer naar het westen, niet ver van de Maas. Eijsden was toen een klein stadje waar een groot deel van de bewoners leefde van handel en Maasvaart. De voor iedereen zichtbare straatgevel werd extra royaal uitgevoerd.

Ten opzichte van de andere gevels werden daar meer houtverbindingen gebruikt, en ook de verdieping had hier glas-in-loodramen. Dit alles gebeurde vooral voor de sier: de burgers van Eijsden moesten de welvaart van Peter wel met eigen ogen kunnen zien. 

Meer dan vier eeuwen hebben elf opeenvolgende generaties hun sporen in het huis achtergelaten, door bijvoorbeeld stenen gevels op te trekken vóór het vakwerk, ramen te vergroten en uit te breken en een grote schuur aan te bouwen. De laatste bewoner, Tinus Jeukens, stierf in 1973 op bijna 91-jarige leeftijd. Ook voor het vakwerkhuis dreigde toen de doodsklok te luiden. Maar het oorspronkelijke vakwerkhuis werd veilig gesteld door de vereniging Ambachshoes. De 350 houten pennen die de constructie verbonden, werden voorzichtig losgeklopt, alle onderdelen genummerd en op tekening gezet. De zoektocht naar een nieuwe bestemming kon beginnen. Daarmee werd dus een oude traditie voortgezet. 

450 jaar oud maar toch van deze tijd
De huidige bewoners Hans van Hall en Lut Lemmens koesteren het inmiddels meer dan 450 jaar oude huis alweer meer dan 40 jaar op zijn nieuwe plek.

Het werd vrijwel in zijn oorspronkelijke vorm heropgericht, ontdaan van alle latere veranderingen en aanbouwsels.

Toch is het huis ook van deze tijd. Het werd geheel onderkelderd, door een hogere plint iets 'opgetild' teneinde een royale kamerhoogte te bereiken en van dakkapellen voorzien voor meer lichtinval.

Goede isolatie en aangepaste voorzetramen maakten energielabel A voor dit monument mogelijk. De bewoners nemen het desondanks iets mindere comfort graag voor lief om te genieten van een authentiek historisch gebouw. 

Landarbeidershuisje uit 1900
Naast het gereconstrueerde vakwerkhuis in Banholt staat overigens een bijbehorend en inmiddels ook als B&B in gebruik zijnd gerestaureerd landarbeidershuisje uit rond 1900.

De huidige bewoners zien het als een eervolle opdracht het zestiende-eeuwse vakwerkhuis en het recentere landarbeidershuisje als bijzonder monumentaal erfgoed aan toekomstige generaties te mogen overdragen.

Ingezonden door: Hans van Hall Lut Lemmens
Bergstraat 16, Banholt

Het verhaal van de familie Van Empelen begon met de woorden: ‘Schat, ik wil een nieuwe keuken.’

Hiermee was een zaadje geplant, waar iets moois uit zou groeien. Na een uitgebreide zoektocht kocht de familie Van Empelen een bouwkavel in Herkenrade, met uitzicht op de Banholtergrubbe en Mheer. Nu staat hier een modern, duurzaam droomhuis met een stalen geraamte en veel glas.

Serene rust
‘Schat, ik wil een nieuwe keuken.’ Een zucht ontsnapte, want er was niets mis met onze keuken. Ook bleek de badkamer aan vervanging toe en de granieten kamervloer was ook alweer veertien jaar oud.

Zucht! Als je terugkomt van vakantie heerst toch er toch een serene rust en zijn aardse behoeftes niet meer van belang? ‘Ik kon er tijdens de vakantie eens goed over nadenken. Ik wil verbouwen.’ 

Zoektocht van een jaar
Ik besloot te zwijgen, géén enkele storm duurt langer dan een week. Toch was er een zaadje geplant; ik begon te rekenen en de kosten van de gewenste verbouwing zouden een gigantische rib uit mijn lijf zijn. Was het niet beter om te verkopen en te investeren in een nieuw huis?

Ons besluit was genomen en we gingen op zoek naar ons nieuwe droomhuis tussen Maastricht, Vaals en Roermond. Een goed besluit, maar met helaas een lage succesgraad. We zochten al meer dan een jaar toen onze blik viel op een project in de vorm een stuk bouwgrond. Waarom niet zelf bouwen? 

Mheer op de achtergrond
Al snel hadden we dertig stukken bouwgrond bezichtigd. Via het Hertenpark in Kerkrade en de Bosstraat in Beegden voerde de weg ons naar Herkenrade. Een mooi stuk grond van ruim 700 vierkante meter met uitzicht op de Banholtergrubbe, met Mheer op de achtergrond.

Een uitzicht waar je niet op uitgekeken raakt, maar ook een uitzicht dat elke ochtend de mogelijkheid biedt om voldoende evenwicht te bieden aan de drukte van het werkzame leven. Een bijzondere plek met behoefte aan een bijzondere woning. 

Bouwwijze
We kozen voor een levensloopbestendige woning en een moderne bouwwijze. Het resultaat is een huis met een staalconstructie als basis, met een paneelbetimmering en een afwerking van afwisselend steenstrips, hout en strakke dakpannen op 30 centimeter isolatie.

Modern huis
Zo ontstond een huis dat, ondanks haar moderne basis, perfect past in het straatbeeld. De tien meter brede achtergevel bestaat voor maar liefst acht meter uit puien met drievoudig glas, waardoor zowel vanuit het zitgedeelte als de open leefkeuken het uitzicht naar het Heuvelland ieder seizoen fascinerend is.

Twintig zonnepanelen en een warmtepomp zorgen voor een comfortabele woonomgeving zonder gasaansluiting.

De warmte terugwininstallatie zorgt continu voor verse luchttoevoer, zonder dat energie onnodig verloren gaat. Ondanks al die moderne snufjes kun je op een van de twee overdekte terrassen altijd genieten van een goede kop koffie, gezet met een traditionele pistonmachine.

Altijd welkom
Dus bel eens aan en zodra de voordeur opendraait, zie je precies wat we bedoelen. Zoals het echte Limburgers betaamd ben je altijd welkom voor een praatje bij een kopje koffie of thee en wat lekkers.

Ingezonden door: Ben van Empelen
Herkenrade 9a, Sint Geertruid

Roel en Margriet konden, tegen de verwachting in, eind 2019 een perceel kopen in Noorbeek.

Ze wilden een duurzaam, ecologisch verantwoord houten huis, in een dorp waar nog geen houten huis stond. Dat ze daarvoor een vergunning zouden krijgen, was daarom nog niet zeker. In augustus 2021, een half jaar nadat de bouw was gestart, was het droomhuis klaar.

Duurzaam huis
Eind 2019 werden we eigenaar van een bouwperceel in Noorbeek. Onze wens was een duurzaam, ecologisch verantwoord houten huis. Dat we daarvoor een vergunning zouden krijgen, was helemaal niet zeker. Maar we kregen de vergunning probleemloos.

We verkochten ons oude huis en verhuisden tijdelijk naar een camping, omdat de bouw in april 2020 zou beginnen en in oktober klaar zou zijn. Dachten we …

Een wereld die instort
Toen brak corona uit, de bouwsector stortte in en de bouw werd uitgesteld. Het werd ook 15 juni 2020; de dag waarop bleek dat onze toen 23-jarige dochter een hersentumor had. Onze wereld stortte in. Ze werd een maand later in Tilburg geopereerd en om dicht bij haar te zijn, was een tent op de camping van het ernaast gelegen dierenpark en daarna bij een champignonteler ons volgende ‘huis’.

Corona
Door (corona)omstandigheden raakten we allebei ons werk kwijt. Ineens waren we twee werkloze en dakloze mensen met een ongeneeslijk ziek kind. Het kan verkeren.

Voorspoedige operatie
De operatie verliep zoals gehoopt en om meer tijd te winnen, kreeg ze zes weken bestraling in Maastricht en daarna een jaar chemo. De eerste kerst haalde ze en daarmee kwam ons houten huis weer in beeld. De bouw startte en de geur van het hout werkte rustgevend. We bouwden weer aan een toekomst, hoe beperkt die ineens ook was.

Excursie naar ons huis
Een dorpsgenoot, die lesgeeft in bouwkunde, kreeg lucht van ons bouwproces en wilde ons project graag filmen om te gebruiken voor zijn online vaklessen. Zijn leerlingen gingen zelfs op excursie naar ons huis.

Een journalist pikte dit positieve verhaal tussen alle negatieve corona-ellende op en schreef er een groot stuk over in de krant. In augustus 2021, een half jaar na de start, was ons droomhuis klaar. 

Vakwerklook
We hebben geprobeerd de regionale historische bouwwijze eer aan te doen, door ons huis een (moderne) vakwerklook te geven.

We bouwden volgens het oude paal-en-balksysteem en het huis is daarom ook wit met aan de voorkant de karakteristieke zwarte balken. 

Huiselijk hout
Een houten huis woont nog fijner dan we hoopten. Het isoleert heel goed, dempt geluid, voelt natuurlijk en werkt rustgevend. Hout is letterlijk voeding voor de ziel en het gemoed. De klap waarvan ik dacht die nooit te kunnen verwerken, wordt door het huiselijke hout gedempt.

En onze dochter is er nu gelukkig nog, zij komt vaak (samen met vriendlief natuurlijk) bij ons. Ze laadt in ons houten huis weer op, krijgt hier ‘natuurlijke energie’. We zijn dankbaar voor de tijd die we nog samen krijgen, tijd die we ineens veel bewuster beleven. En dit helende huis helpt daarbij echt élke dag te plukken!

Ingezonden door Margriet Schreur
12e Septemberlaan 18, Noorbeek

Wat 30 jaar gelegen begon door een gesprekje tijdens een koffiepauze op het werk, resulteerde in een bezichtiging waar het hart van Miëls Otten op onverklaarbare wijze diep werd geraakt.

Het huis werd gekocht, verbouwd en er werden veel herinneringen gemaakt. In de afgelopen jaren verbleven er af en toe toeristen en studenten en nu is er een nieuw plan; sociaal en hartverwarmend.

30 jaar terug
Ruim 30 jaar geleden vertelde een collega dat hij zijn huis ging verkopen in Cadier en Keer. Ik maakte direct een afspraak om te gaan kijken en het voelde alsof dit huis voor mij en mijn toenmalige echtgenoot bestemd was. Het huis was zeer gedateerd. Op het perceel stond een grote schuur, wat later een bouwval met een beschermde status bleek. 

Veel herinneringen
Mede dankzij mijn schoonvader, die het bouwkundig onderzoek heeft gedaan, hebben we het huis kunnen kopen. Al snel volgde de eerste grote verbouwing en onze trouwerij vond er plaats, met de hele buurt als gast.

Onze twee kinderen zijn hier geboren en vele memorabele feestjes en etentjes hebben hier plaatsgevonden. Ook minder fijne dingen gebeurde, mijn schoonvader stierf na een kort ziekbed.

In de verkoop
De jaren verstreken, en iets in mij hield me tegen om 100% voor mijn droom te gaan: een huis creëren om mensen te ontvangen vanuit hulpverlening, gastvrijheid en mijn passie voor koken. Drie eigenschappen die mij als mens karakteriseren.

Een scheiding met mijn toenmalige echtgenoot volgde en het huis moest verkocht worden. Geïnteresseerden kwamen langs, maar niemand durfde het aan om de schuur af te breken of te verbouwen.

Hopen dat koper afhaakt
Ik bleef diep in mij uitspreken en bidden dat het huis van mij zou blijven. Ik was dolblij als een potentiële koper afhaakte! Het wonder geschiede, ik werd eigenaar van het pand, mede dankzij de professionele hulp van adviesburo Esten.

De bouwvallige schuur werd afgebroken en een houten aanbouw van padoek herrees, gebouwd door timmerbedrijf Joep Offermans. Mijn creatieve architect Boris van Eysden voelde precies aan wat ik wilde. Het unieke resultaat mag er zijn!

Ik moest mijn plannen wijzigen vanwege corona en heb ik een kamer beschikbaar gesteld om mensen Zuid-Limburg te laten ervaren. Hierna heb ik studenten uit Oekraïne en Armenië onderdak gegeven.

Zorg voor de buurt
Ik ben bezig met een project waarin ik de oudere mensen in de buurt een maaltijd wil serveren. Mijn aanbouw, met een extra grote deur voor een rollator of rolstoel, is hier perfect voor. Het idee is ontstaan vanuit mijn werk als wijkverpleegkundige. Samen eten geeft verbinding en bevordert de lichamelijke en mentale gezondheid.

Meer dan steen
Ik kan concluderen dat dit huis mij enorm veel heeft gebracht. Mijn droom is uitgekomen en de weg die ik heb bewandeld was allesbehalve gemakkelijk, maar heeft mij geleerd wie ik ben en mag zijn. 

Het huis, de verbouwing, de samenwerking en het luisteren naar mijn innerlijke stem is een middel om me tot dit punt te brengen. Ik ben er dankbaar voor. Het opschrijven van mijn verhaal heeft me doen realiseren hoe belangrijk deze weg voor mij geweest is en dat een huis meer dan stenen zijn. 

Ingezonden door Miëls Otten
Limburgerstraat 171, Cadier en Keer

Vanuit Hierden, een dorp in de gemeente Harderwijk, naar Slenaken.

Joke en Peter Op den Camp gingen, vanwege de prachtige omgeving en de roots van Peter, vaak op vakantie in Margraten. Tijdens hun fietstochten langs te koop staande huizen kwamen ze, onbewust, vaak in Slenaken. Nu wonen ze hier met veel plezier, ook vanwege de mensen in het dorp.

Dromen over het zuiden
Wij, Joke en Peter, woonden lange tijd in Hierden. Dit is een prachtig dorp dat ligt aan het Veluwemeer en wordt omringd door prachtige natuur. Vanwege de omgeving en het feit dat de wortels van Peter in Zuid-Limburg liggen, gingen we vaak op vakantie in Margraten.

Peter wilde, als echte Limburger, graag terugkeren naar het zuiden en ook ik zag mijzelf hier wel wonen. Ik vind het hier heerlijk.

Tijdens een van onze fietstochten hebben we een pauze ingelast en, al zittend op een bankje met uitzicht op het dorp Slenaken, zeiden we tegen elkaar “Je zult hier maar wonen!” Zo begon voor ons het dromen van een huis in het zuiden. 

Pensioen
Peter benutte de mogelijkheid om in 2016 met vervroegd pensioen te gaan. Dat maakte de weg vrij om onze droom in werkelijkheid om te zetten. Net terug van een voorjaarsvakantie in het zuiden zagen we op internet dat het huis aan de Dorpsstraat 31 in Slenaken te koop stond. Het huis sprak ons beiden direct aan.

Vrijstaand, een mooie tuin met ruimte voor onze hond en een mooie, functionele indeling. We maakten gelijk een afspraak met de makelaar en twee dagen later, op Goede Vrijdag, zakten we met een grote glimlach weer af naar het zuiden voor een bezichtiging. Bij binnenkomst viel onze mond open: we vonden het in werkelijkheid nog mooier dan op de foto’s. Alles voelde goed.

We hebben dezelfde dag een bod uitgebracht en een dag later zijn we met de eigenaren de koop overeengekomen. 

Koopovereenkomst
De week daarop werd de koopovereenkomst getekend. Helaas niet in aanwezigheid van de toenmalige bewoners/eigenaren, want we wilden graag kennismaken.

En zo is de makelaar, na ondertekening van de koopovereenkomst, direct met ons naar Slenaken gereden. Daar werden we gelijk getrakteerd op koffie en vlaai.

Het was heel gezellig en klikte zo goed met de verkopers, dat de makelaar ons alleen achterliet. Daar is de kiem gelegd voor een hechte vriendschap die zeven jaar later nog steeds bestaat.

Tot het moment van oplevering hebben we alle medewerking van hun gekregen, meer dan we hadden kunnen hopen. En altijd stond de koffie en vlaai klaar. 

Bonus ouders
We wonen nu 7 jaar in Slenaken en hebben het fantastisch naar onze zin. Zowel wat het huis betreft als de mensen in het dorp.

Maar het bijzondere is dat ik met de vorige bewoners er, voor mijn gevoel, een Limburgse vader en moeder heb bijgekregen. Hoe mooi is dit!

Ingezonden door Peter en Joke Op den Camp
Dorpsstraat 31, Slenaken

Daar, achter het rechter slaapkamerraampje, daar ben ik geboren.

Mijn eerste herinneringen aan de vakwerkboerderij gaan terug naar de verbouwing medio jaren zestig. Ik walste op mijn loopfietsje tussen de hopen zand door. De voormalige koeienstallen werden omgeturnd tot woonhuis. Een grote woonkamer met ruime ramen aan de voorkant, dat was nieuw in die tijd.

Kamertje over?
Dat daarmee de originele houten toegangspoort verloren ging, daar zaten we toen niet mee. Er kwam een douche naast de keuken en twee kleine zolderkamers voor mijn broer en mij. Zo trokken we met ons gezinnetje een paar meter verderop. Tja, en wat doe je dan met de net verlaten boerderijwoning?

Die ga je dan verhuren, zoals zoveel locals deden. Kamertje over? Hup, in het aanbod als vakantiewoning voor toeristen. Altijd prijs. 

't Huuske
En zo zat ik als kind zo’n beetje alle zomerse zaterdagmiddagen in die nieuwe, grote woonkamer aan de vlaai, samen met pap en mam. Én samen met de net gearriveerde Hollendere. Vanuit Spijkenisse of Emmen voor een weekje vakantie afgezakt naar het bourgondische zuiden en daar met de neus in de boter, euh, de vlaai gevallen.

Dan zat ik me al te verkneukelen op het moment dat het hele gezelschap zich naar het huuske zou begeven. Daar zou mijn moeder uitleggen hoe alles functioneerde. En ja hoor, het duurde nooit lang…: ‘Oh, kijk nou hier, die vloer loopt helemaal scheef…pas op je hoofd.’ Verbaasde kreten en ongeloof. Pas veel later ben ik de charme van al die ongemakken gaan zien.

Generatie op generatie
Ook mijn vader is in dit huis geboren. En opgegroeid, getrouwd, ouder en oud geworden. Heel oud. De vakwerkwoning die in zijn jonge jaren boerderij was, was 87 jaren lang zijn thuis, zijn lust, zijn leven. Hij plantte eigenhandig tig dennenbomen langs het weiland achter het huis.

Bouwde een garage, knutselde een extra toilet en een grote overkapping achter de keuken, een schöpke, waar de schommel kwam te hangen die tot ver in mijn tienerjaren getuige was van menig opstandig tranendal. Hij kende alle uithoeken van de enorme zolder en wist precies waar de opvangbakken moesten staan voor de regen die uiteindelijk door de gaten in het dak naar binnen sijpelde. Hij koesterde en verzorgde het hele complex, op zijn eigen eenvoudige en liefdevolle manier.

Totdat hij op een leeftijd kwam dat het onderhoud niet meer zo belangrijk leek en, nóg later, dat het onderhoud hem eenvoudigweg te veel werd.

Eerste verhuizing
Hij verhuisde voor het eerst in zijn leven. Naar een huurappartement in Margraten, waar hij nog twee jaar tevreden woonde.

Tijd voor een verkoopplan. Dat ging rap. Een huis met zoveel lokale charme. Fijn was het voor mijn vader om te zien hoe verliefd de kopers op zijn huis waren en hoe zorgvuldig ze het hernieuwde stabiliteit, schoonheid en zelfs authenticiteit gaven.

Goedkeurend geknik bij een laatste blik op de verbouwing: ‘Ja, dat hebben ze goed gedaan.’ Hij was en bleef trots op zijn vakwerkhuis. Kom…stukje vlaai? 

Geschreven door: Karin Kleijnen
Vroelenstraat 11, Noorbeek
www.zozuidlimburg.com

Als ik vertel dat ik in Noorbeek woon, krijg ik steevast de reactie: ‘Ooh...maar dat is mooi!’ of ‘Wat moet het heerlijk zijn om daar te wonen!’

Natuurlijk. Noorbeek wordt getypeerd als pittoresk en ligt sinds enkele jaren zelfs in een Icoonlandschap. Voor mij is het het dorp waarin ik opgroeide. Waar ik iedereen ken.

Architect Alphons Boosten
Ik ken de mensen, de gebruiken en de stand van de zon. Ik weet hoe het dorp voelt, hoe het reageert in alle jaargetijden. Ik ken alle weggetjes, vergezichten en percelen. Ons huis is een typisch pand. Het ligt op een terp, wat een majestueuze aanblik oplevert.

Het lijkt daardoor extra groot. Het is in opdracht van het burgemeestersechtpaar van Noorbeek ontworpen door architect Alphons Boosten en gebouwd in 1936. Dat zijn op zich al heel wat unieke feiten. De voortuin was opgedeeld in terrassen en ingericht als rotstuin. Ongewoon voor die tijd, want toen was een tuin een moestuin en bloemen zoals rozen of chrysanten stonden daar hoogstens verdwaald tussenin. In ónze tuin werden botanische exemplaren verzameld en nauwkeurig verzorgd. Het verhaal gaat dat kleine plantjes zelfs in de tabakspijp van meneer bewaard werden. Zie je het voor je?

Ongebruikelijk
Verder was het ongebruikelijk in deze streek van oude hoeves en vakwerkhuizen, dat een architect van naam werd gevraagd om een landhuis te tekenen. Het stel had misschien werk van deze stijl of van deze architect gezien en gedacht: ‘Dit willen wij ook.’

Pikant detail in het bouwtraject is dat burgemeester Nahon een vergunningsaanvraag deed bij het college van burgemeester en wethouders van Noorbeek voor het bouwen van zijn landhuis en dat het college van burgemeester en wethouders van Noorbeek deze vergunningsaanvraag toekende. Ondertekend door burgemeester Nahon. 

De bouw
Tijdens de bouw op het perceel aan de Bovenstraat was er geen bebouwing in de buurt. Het huis lag hoog en solitair. Het voorzag in zijn eigen watervoorziening door zinkputten, ondergrondse buffers en waterpompen voor huishoudelijk gebruik en om de tuin te sproeien.

Het werd verwarmd met kachels en het was niet geïsoleerd. Er was een grindpad naar de kelderdeur. Er was geen auto, dus een garage of oprit stond niet op het programma van eisen. 

Het ontwerp: Wel of geen symmetrie
Het ontwerp is kenmerkend voor de Amsterdamse school. Geometrische vormen en symmetrie. Of net geen symmetrie? Een puntdak, overstekende dakpartijen en de kenmerkende trap naar de overdekte entree. Witgeschilderde kozijnen en boeiboorden. Stevige, rode metselsteen.

Geen krullen, tierlantijnen, alleen één enkel glas-in-lood raam én het speelse kijk-raampje in de voordeur natuurlijk. Een kamer en-suite met glazen schuifdeuren en vaste trappen naar alle vier de etages.

Een warm thuis
Sinds 1993 wonen wij in dit landhuis. Het ontwerp staat als een huis. De sterke vormen en duidelijke indeling zijn gebleven, maar door de tijd heen is het huis getransformeerd tot een moderne en gerieflijke woning.

Alle faciliteiten van nu zijn er intussen in verwerkt. Dus ja, het is ontzettend mooi in Noorbeek. En het strak ontworpen landhuis biedt al jaren een warm thuis.  

Geschreven door: Chantal Schreurs
Bovenstraat 28, Noorbeek
www.zozuidlimburg.com

Hoeve De Hof behoort samen met kasteel de Bongerd en Hoeve Overhuizen tot de grootste en oudste hoeves van Bocholtz.

Er werd in het jaar 1617 al over geschreven en het wordt gekenmerkt door haar mysterieuze uitstraling en markante voorgevel. Er is een onderaardse gang en in het dorp gaat nog steeds een gerucht over spoken en verdwaalde geesten…

Raadsel
“Hoeve de Hof” is een rijksmonumentale carréboerderij waar in het jaar 1617 al over werd geschreven. De hoeve kenmerkt zich door haar mysterieuze uitstraling, grote scheuren in de buitenmuren en een markante voorgevel. In deze gevel zie je een in beeld gehouwen hoofd van een oud-bewoonster, die waakt vanuit de nok van het huis.

Tevens loopt er vanuit de kelder van het huis een onderaardse gang waarvan de bestemming nog steeds een raadsel is. 

In de tijd van Napoleon
Gedurende de vele verstreken jaren zijn er verschillende soorten eigenaren en bewoners geweest. Denk hierbij aan adellijke families, burgemeesters, kozakken en sinds 2007 familie Frissen. Het oudste verhaal komt uit een dagboek van Carl Rhoen, die samen met zijn ouders in de 19^e eeuw ‘op de Hof’ in Bocholtz woonde.

“Bij ons in huis was een hoofdman van de Kozakken gelegerd die op zeer ongepaste wijze mijn moeder lastig viel. Toen mijn vader hiertegen protesteerde, sloeg de hoofdman hem bijna dood. Ternauwernood wist mijn vader te ontsnappen. Acht dagen moest hij zich verbergen, totdat de Kozakken vertrokken. Hadden ze hem gevonden, zou hij zijn protest met de hoogste prijs betaald hebben.”

In zijn dagboek beschrijft Carl het verblijf van de Kozakken in de regio in de tijd dat zij Napoleon langzaam maar zeker richting Waterloo drijven.

Onverklaarbaar
Naast de gerechtsmatige eigenaren gaat er in het dorpje Bocholtz ook nog steeds het gerucht dat spoken en verdwaalde geesten zich vermaken tussen de dikke muren en in de grimmige ruimtes.

Om onverklaarbare redenen hangt er in de keuken soms zo’n intens sterke uiengeur, dat je ramen en deuren moet openzetten omdat je anders ziek wordt.

De familie Frissen hoort soms ook voetstappen op de overloop. De man des huizes is zelfs meerdere malen uit bed gestapt om te kijken of er iemand op de gang stond.

Flikken Maastricht
De hoeve is zelfs beroemd. Flikken Maastricht filmde er een aflevering waarin een kannibaal hoofdrolspeelster Angela Schijf in reepjes wilde snijden. Ook is er een boek geschreven over Hoeve de Hof, om de verhalen en anekdotes in de toekomst levend te houden.

Ingezonden door Janice Frissen
Hofstraat 7, Bocholtz