Daar, achter het rechter slaapkamerraampje, daar ben ik geboren.
Mijn eerste herinneringen aan de vakwerkboerderij gaan terug naar de verbouwing medio jaren zestig. Ik walste op mijn loopfietsje tussen de hopen zand door. De voormalige koeienstallen werden omgeturnd tot woonhuis. Een grote woonkamer met ruime ramen aan de voorkant, dat was nieuw in die tijd.
Kamertje over?
Dat daarmee de originele houten toegangspoort verloren ging, daar zaten we toen niet mee. Er kwam een douche naast de keuken en twee kleine zolderkamers voor mijn broer en mij. Zo trokken we met ons gezinnetje een paar meter verderop. Tja, en wat doe je dan met de net verlaten boerderijwoning?
Die ga je dan verhuren, zoals zoveel locals deden. Kamertje over? Hup, in het aanbod als vakantiewoning voor toeristen. Altijd prijs.
't Huuske
En zo zat ik als kind zo’n beetje alle zomerse zaterdagmiddagen in die nieuwe, grote woonkamer aan de vlaai, samen met pap en mam. Én samen met de net gearriveerde Hollendere. Vanuit Spijkenisse of Emmen voor een weekje vakantie afgezakt naar het bourgondische zuiden en daar met de neus in de boter, euh, de vlaai gevallen.
Dan zat ik me al te verkneukelen op het moment dat het hele gezelschap zich naar het huuske zou begeven. Daar zou mijn moeder uitleggen hoe alles functioneerde. En ja hoor, het duurde nooit lang…: ‘Oh, kijk nou hier, die vloer loopt helemaal scheef…pas op je hoofd.’ Verbaasde kreten en ongeloof. Pas veel later ben ik de charme van al die ongemakken gaan zien.
Generatie op generatie
Ook mijn vader is in dit huis geboren. En opgegroeid, getrouwd, ouder en oud geworden. Heel oud. De vakwerkwoning die in zijn jonge jaren boerderij was, was 87 jaren lang zijn thuis, zijn lust, zijn leven. Hij plantte eigenhandig tig dennenbomen langs het weiland achter het huis.
Bouwde een garage, knutselde een extra toilet en een grote overkapping achter de keuken, een schöpke, waar de schommel kwam te hangen die tot ver in mijn tienerjaren getuige was van menig opstandig tranendal. Hij kende alle uithoeken van de enorme zolder en wist precies waar de opvangbakken moesten staan voor de regen die uiteindelijk door de gaten in het dak naar binnen sijpelde. Hij koesterde en verzorgde het hele complex, op zijn eigen eenvoudige en liefdevolle manier.
Totdat hij op een leeftijd kwam dat het onderhoud niet meer zo belangrijk leek en, nóg later, dat het onderhoud hem eenvoudigweg te veel werd.
Eerste verhuizing
Hij verhuisde voor het eerst in zijn leven. Naar een huurappartement in Margraten, waar hij nog twee jaar tevreden woonde.
Tijd voor een verkoopplan. Dat ging rap. Een huis met zoveel lokale charme. Fijn was het voor mijn vader om te zien hoe verliefd de kopers op zijn huis waren en hoe zorgvuldig ze het hernieuwde stabiliteit, schoonheid en zelfs authenticiteit gaven.
Goedkeurend geknik bij een laatste blik op de verbouwing: ‘Ja, dat hebben ze goed gedaan.’ Hij was en bleef trots op zijn vakwerkhuis. Kom…stukje vlaai?
Geschreven door: Karin Kleijnen
Vroelenstraat 11, Noorbeek
www.zozuidlimburg.com
